Axiom zakontraktował trzy dodatkowe prywatne misje załogowe w czerwcu 2021 roku. Peggy Whitson i John Shoffner zostali zatrudnieni jako dowódca i pilot Ax-2. Trzecie i czwarte miejsce zostało wykupione przez Arabię Saudyjską. Saudyjskimi członkami załogi zostali Ali AlQarni i Rayyanah Barnawi. Po raz pierwszy w historii booster Falcona 9 po misji załogowej wylądował na ziemi.

Misja rideshare Iridium-9, wynosząca na orbitę pięć zapasowych satelitów Iridium-NEXT wraz z 15 satelitami Gen1 i 1 demonstracyjnym satelitą Gen2 OneWeb.

Start sieci Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża.

Start sieci Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę kołową o wysokości 570 km i nachyleniu 70°.

Start sieci Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża.

W misji tej bezpośrednio wyniesiono satelity na orbitę geostacjonarną, dlatego wszystkie trzy boostery celowo nie były odzyskiwane, tym samym pozbawione były grid finów i nóg. Satelity klasy ViaSat-3 używają napędu elektrycznego, który wymaga mniejszej ilości paliwa do operacji utrzymywania w czasie ich życia. Pierwsza misja FH, w której zużyto wszystkie trzy boostery i pierwsza z ponownie wykorzystanymi owiewkami.

Druga część satelitów MEO firmy SES do jej usług łączności o niskich opóźnieniach i wysokiej wydajności O3b. 50. udane lądowanie na JRTI.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę synchroniczną ze Słońcem o wysokości 560 km i inklinacji 97,6°.

Pierwszy testowy lot w pełni zintegrowanego Starshipa. Była to pierwsza próbą startu orbitalnego i pierwszy lot naddźwiękowy Starshipa. Booster miał trzy awarie silników przy starcie i co najmniej trzy kolejne wyłączenia podczas lotu, wszedł w niekontrolowany obrót po awarii separacji stopni. Booster i statek zostały wysadzone przez system FTS w T+3:59, po wcześniejszym osiągnięciu pułapu 39 km. Gdyby start przebiegł zgodnie z planem, booster wykonałby kontrolowane wodowanie w Zatoce Meksykańskiej, a Starship wszedłby na transatmosferyczną orbitę okołoziemską przed ponownym wejściem w atmosferę i twardym uderzeniem w Pacyfik w okolicach Hawajów. Mimo niespełnienia wszystkich założeń scenariusza maksymalnego, start był częściowym sukcesem (obawiano się, że rakieta wybuchnie przy starcie), przynosząc zespołowi SpaceX ogromną ilość danych.

Start sieci Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża. 

Misja SmallSat Rideshare na orbitę synchroniczną Słońca. W ramach tej misji na orbitę wyniesiono On-Orbit Servicing, Assembly and Manufacturing Mission 2 (OSAM-2), znany wcześniej jako Archinaut One. Podczas tego startu zadebiutował nowy projekt przedłużenia dyszy MVac mający na celu zwiększenie kadencji i obniżenie kosztów. To nowe przedłużenie dyszy jest krótsze, a w rezultacie silnik ma niższy impuls właściwy i tym samym wydajność. Z tego powodu będzie on latał tylko w misjach, które nie potrzebują pełnej wydajności Falcona 9. Jest to także powód, dla którego pierwszy stopień Falcona 9 po raz pierwszy w historii wykona jednosilnikowy entry burn i trzysilnikowy landing burn, tak jak ma to miejsce w przypadku lądowań bocznych boosterów Falcona Heavy.

Satelita zbudowany przez Maxar Technologies, który będzie obsługiwał Amerykę Północną i Środkową.

Pierwszy start satelitów Transport i Tracking Layer SDA. Z 10 satelitów, 8 to zbudowane przez York Space Systems satelity Transport Layer, a 2 to zbudowane przez SpaceX-Leidos, bazujące na satelitach Starlink, satelity Tracking Layer. Transport Layer jest interoperacyjną siecią satelitów mającą zapewnić okresową łączność danych o niskich opóźnieniach i dużej pojemności, natomiast Tracking Layer składa się z połączonych ze sobą satelitów z łączami krzyżowymi i czujnikami podczerwieni o szerokim polu widzenia do śledzenia pocisków hipersonicznych.

Start sieci Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża. Ten start oznaczał pierwszy raz, kiedy SpaceX ukończył 8 startów w miesiącu kalendarzowym.

Start sieci Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża.

SpaceX wystrzelił dwa satelity pasma C dla SES, z opcją wyniesienia trzeciego satelity podczas drugiego lotu. SpaceX ustanowił nowy rekord najkrótszego czasu pomiędzy dwoma startami Falcona 9 na poziomie 4 godzin i 12 minut. Poprzedni rekordowy czas wynosił 7 godzin i 10 minut, ustanowiony między misjami Crew-5 i Starlink Group 4-29 5 października 2022 roku.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę kołową o długości 570 km i nachyleniu 70°.

W grudniu 2020 roku zapowiedziano trzy kolejne misje CRS-2 dla Dragona 2 (do CRS-29). W tym locie wykorzystano częściowy boostback burn, aby sprowadzić booster do statku bliżej wybrzeża. Manewr ten miał na celu skrócenie czasu na dostarczenie rakiety do portu.

Po rosyjskiej inwazji na Ukrainę, OneWeb zawiesił starty na rakietach Sojuz, a w marcu 2022 roku ogłosił, że podpisał umowę ze SpaceX, aby wznowić starty ze swoimi satelitami telekomunikacyjnymi. Był to trzeci start OneWeb ze SpaceX.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę kołową o długości 570 km i nachyleniu 70°.

Ostatni start USCV z oryginalnego zamówienia NASA na sześć misji Crew Dragona, który przewiózł na ISS czterech astronautów i 100 kg ładunku. Statek pozostał przycumowany do ISS jako statek ratunkowy do ewakuacji astronautów w przypadku zagrożenia.

Start Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża. Pierwszy start zmniejszonych satelitów Starlink V2 - oficjalnie określanych jako F9-2 bus, ale potocznie nazywanych V2 Mini. Wobec niewiadomej, kiedy Starship będzie w stanie wystrzelić satelity drugiej generacji, SpaceX zmodyfikował oryginalny schemat V2 w mniejszy, bardziej kompaktowy. Ta korekta pozwoliła Falconowi 9 na transport tych satelitów na orbitę. SpaceX zobowiązał się do zmniejszenia ilości kosmicznych śmieci poprzez pozostawienie tension rods, które trzymają razem satelity V2, przymocowanych do drugiego stopnia Falcona 9 (konstrukcja ta była podczas wystrzeliwania wcześniejszych wersji satelitów Starlink pozostawiana na orbicie). Setne z rzędu udane lądowanie boostera Falcon 9 od 16 lutego 2021 roku.

Inmarsat utrzymał swoją opcję startową po tym, jak zaplanowany na 2016 rok start Falcona Heavy (satelita European Aviation Network) został zamieniony na start Ariane 5 w 2017 roku. Opcja ta mogłaby zostać wykorzystana do wystrzelenia Inmarsat-6B. W lutym 2022 roku Inmarsat potwierdził, że Inmarsat-6 F2 zostanie wystrzelony na rakiecie Falcon 9. Satelita osiągnął supersynchroniczną geostacjonarną orbitę transferową o wymiarach 387 km × 41 592 km nachyloną pod kątem 27°.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę kołową o długości 570 km i nachyleniu 70°.

Start Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża. Ten start oznaczał dla SpaceX rekord szybkości ponownego użycia padu, start nastąpił zaledwie 5 dni, 3 godziny i 38 minut po poprzedniej misji SpaceX z SCL-40.

Satelita telekomunikacyjny o wysokiej przepustowości. Dodatkowo z głównym ładunkiem na orbitę wyniesione zostały USSF Pathfinder 2 i GreenSat firmy Tele Greenland A/S.

Start Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę kołową o długości 570 km i nachyleniu 70°. Dwusetny start Falcona 9.

Start Starlink 2 generacji ze wschodniego wybrzeża. Najcięższy ładunek wysłany do tej pory na orbitę za  pośrednictwem Falcona 9.

Start sieci Starlink z zachodniego wybrzeża na orbitę kołową o długości 570 km i nachyleniu 70°.

Kontrakt na produkcję satelity przyznany przez siły powietrzne Lockheedowi jeszcze w lutym 2013 roku, natomiast kontrakt na start przyznany SpaceX w marcu 2018 roku.

Pierwszy start w ramach kontraktu Phase 2 US Air Force. Koszt 316 milionów dolarów obejmował głównie koszt przedłużonej owiewki, modernizacje stanowiska startowego na Zachodnim Wybrzeżu w Vandenberg Space Force Base oraz obiektu integracji pionowej wymaganych dla misji NRO, podczas gdy cena samego startu nie wzrosła. SpaceX celowo nie próbował odzyskać centralnego boostera, który tym samym pozbawiony był grid finów i nóg.

Po rosyjskiej inwazji na Ukrainę, OneWeb zawiesił starty na rakietach Sojuz, a w marcu 2022 roku ogłosił, że podpisał umowę ze SpaceX, aby wznowić starty ze swoimi satelitami telekomunikacyjnymi. Był to drugi start OneWeb ze SpaceX.

Misja SmallSat Rideshare, która wyniosła 114 satelitów na orbitę synchroniczną ze Słońcem. W misji brało udział sześć holowników kosmicznych, znanych również jako orbitalne pojazdy transferowe (OTV), którymi są dwa z D-Orbit, Chimera LEO 1 firmy Epic Aerospace, Vigoride 5 firmy Momentus, OTV firmy Skykraft oraz Orbiter SN1 firmy Launcher.