< Wróć do listy recenzji

WSTĘP

Małe, dwuosobowe gry kooperacyjne nie są może najpopularniejszym gatunkiem gier planszowych, w szczególności wśród graczy uwielbiających rywalizację, a za czym idzie wieloosobowe potyczki, ale niewątpliwie mogą one sprawić masę frajdy, a także, gdy są odpowiednio zbalansowane, stanowić naprawdę angażujące wyzwanie. Naprzeciw oczekiwaniom osób, które szukają właśnie tego typu rozrywki wychodzi wydawnictwo Lucky Duck Games z ich nowym tytułem Halo wieża (Sky Team). Czy jednak jest to pozycja, która jest tym oczekiwaniom w stanie sprostać? Czy gra ta zapewnia rozrywkę na poziomie, wciągając i skutecznie kusząc kolejnymi rozgrywkami? O tym poniżej!

O GRZE

Halo wieża to dwuosobowa kooperacyjna gra planszowa, w której gracze wcielają się w pilota i drugiego pilota, zasiadających za sterami samolotu pasażerskiego, których celem jest, współpracując jako zespół, wylądowanie potężną maszyną na najróżniejszych lotniskach całego świata.

Lądowanie wymaga przypisania swoich osobistych kości, z wyrzuconymi losowymi liczbami, do odpowiednich miejsc na kokpicie samolotu, tak aby zrównoważyć jego oś, kontrolować prędkość, wysunąć klapy i podwozie, czy też skontaktować się z wieżą kontroli lotów w celu oczyszczenia ścieżki podejścia, a nawet wypić małą kawę, aby poprawić koncentrację na tyle, by móc zmienić wartości na kościach.

Jeśli samolot przechyli się zbyt mocno i wejdzie w przeciągnięcie, przeleci nad lotniskiem, zderzy się z innym samolotem lub nie wyhamuje na pasie, gracze przegrywają grę! Od Montrealu, przez Tokio, aż po Kuala Lumpur, dwanaście różnych lotnisk, prezentujących różne poziomy trudności i zapewniających różne wyzwania, sprawi że gracze będą mieli co robić przez naprawdę wiele rozgrywek!

Losowość rozgrywki można ocenić na około 6/10, poziom interakcji między graczami na 8/10, a złożoność na około 4/10. Gra składa się z broszury procedury lądowania, trzywarstwowego pulpitu sterowniczego, dysku sztucznego horyzontu, 4 kości pilota, 4 kości drugiego pilota, 2 zasłonek/[pomocy gracza, toru poziomu lotu, 11 ścieżek podejścia, 12 znaczników samolotów, 2 znaczników aerodynamiki, znacznika hamowania, 3 znaczników kawy, 3 żetonów przerzutu, 10 przełączników, broszury dziennika lotu, modułu paliwa, znacznika paliwa, modułu praktykanta, 6 żetonów praktykanta, modułu silnego wiatru, modułu hamowania na lodzie, 6kart specjalnych zdolności oraz kości ruchu powietrznego. Rozgrywka trwa około 20 minut, a bawić można się w gronie dokładnie 2 osób w wieku od 12 lat.

ROZGRYWKA

Przygotowanie rozgrywki, w wersji podstawowej, w pierwszej kolejności wymaga rozłożenia pulpitu sterowniczego ze sztucznym horyzontem, przełącznikami oraz znacznikami aerodynamiki i hamowania. W pulpit sterowniczy następnie wsuwa się tor poziomu lotu, na którym układa się żetony przerzutu, oraz tor ścieżki podejścia, na którym układa się znaczniki samolotów. Obok pulpitu układa się znaczniki kaw, a każdy z graczy otrzymuje zasłonkę i kości. To tyle, można grać!

Rozgrywka trwa 7 rund, które dzielą się na 3 fazy każda. Na początku każdej rundy gracze, bez dyskutowania o kościach, omawiają strategię na daną rundę, a następnie rzucają swoimi kośćmi za zasłonkami, tak aby wzajemnie nie widzieli ich wyników (kości mogą być w dowolnym momencie przerzucone jeśli gracze posiadają i wykorzystają żeton przerzutu). Po wykonaniu rzutu wszelkie dyskusje, które nie dotyczą reguł gry, są zabronione! 

Kolejnym krokiem w rozgrywce jest rozmieszczenie kości na pulpicie sterowniczym. Kości rozmieszcza się naprzemiennie, zgodnie z wartościami i kolorami, które widnieją na pulpicie. Każde takie rozmieszczenie jest równoznaczne z wykonaniem akcji. W każdej rundzie gracze obowiązkowo układają po jednej kości przy sztucznym horyzoncie, czym przechylają samolot, uważając aby nie wpaść w korkociąg, oraz przy silniku, czym zamieniają jego moc, uważając by nie wpaść na inne maszyny znajdujące się na ścieżce podejścia. Pozostałe akcje to: radio (zapewnia kontakt z wieżą kontroli lotów, co pozwala na usuwanie samolotów ze ścieżki podejścia), podwozie (pozwala na bezpieczne lądowanie, a także zwiększa opór aerodynamiczny samolotu), klapy (zwiększają siłę nośną i opór powietrza), koncentracja (wypicie kawy; pozwala na zbieranie znaczników kawy, które następnie mogą być wykorzystane do modyfikacji o 1 wartości wybranej kości), hamulce (pozwalają na łatwiejsze wyhamowanie samolotu).

Na koniec każdej rundy sterowana przez graczy maszyna, niezależnie od ich poczynań, obniża lot o jedno pole (1000 stóp), stąd rozgrywa zawsze trwa wspomniane 7 rund. Uczestnicy gry w tym momencie zbierają swoje kości i mogą znów ze sobą rozmawiać. 

Jeśli na ekranie aktualnej pozycji widnieje lotnisko, a na ekranie aktualnej wysokości samolot, to rozpoczyna się koniec gry. Aby lądowanie było udane, na ścieżce podejścia nie może znajdować się żaden inny samolot, wszystkie kontrolki klap i podwozia muszą "świecić" się na zielono, dysk sztucznego horyzontu musi być wypoziomowany, a prędkość samolotu mniejsza od wskaźnika hamowania.

DODATKOWA ZAWARTOŚĆ

Jeśli już uda się nam opanować lądowanie na podstawowym poziomie na lotnisku w Montrealu, to możemy urozmaicić kolejne rozgrywki dodając do nich jeden lub więcej elementów dodatkowych, które utrudniają grę. Wyboru tego dokonuje się poprzez wybranie jednego spośród 21 scenariuszy lądowania, które różnią się miejscem lądowania oraz poziomem skomplikowania ("rutynowe lądowanie", "niesprzyjające warunki", "tylko dla najlepszych" oraz "bohaterski wyczyn"). Poszczególne scenariusze mogą dodać do gry następujące elementy:

• kość ruchu powietrznego - symbol kości na ścieżce podejścia wywołuje rzut kością ruchu powietrznego, która dodaje samoloty na ścieżce podejścia w miejscach zgodnych z wyrzuconym na niej wynikiem,

• paliwo - w trakcie lotu należy kontrolować poziom zmniejszającej się wartości paliwa (ilość paliwa zmniejsza się zgodnie z przydzieloną do modułu paliwa kością, a w przypadku nieprzydzielenia kości zmniejsza się o 6), jeśli paliwa zabraknie, nawet w ostatniej rundzie, to gracze przegrywają,

• praktykant - pomaga w trakcie lotu, ale wymaga szkolenia, które należy bezwzględnie ukończyć przed wylądowaniem,

• silny wiatr - zmieniająca się prędkość i kierunek wiatru wpływają na moc silników,

• presja czasu - przyspieszenie rozgrywki, daje zaledwie minutę na rozmieszczenie wszystkich kości,

• wyciek paliwa - wartość zmniejszenia ilości paliwa zależy od mocy silnika, a nie od przydzielonej do modułu paliwa kości (przy wycieku nie przydziela się jej wcale),

• hamowanie na lodzie - trudniejsza wersja standardowego toru hamowania z pulpitu sterowniczego.

W rozgrywkach wykorzystujących zawartość dodatkową do dyspozycji graczy są także karty zdolności specjalnych, które zapewniają zdolności pomocne przy lądowaniu nawet w najtrudniejszych warunkach.

PODSUMOWANIE

Przygotowanie rozgrywki jest banalnie proste i niesamowicie szybkie. Grę można błyskawicznie wyciągnąć na stół i w mig wyjaśnić jej proste i intuicyjne zasady! Do tego pozycja ta zajmuje naprawdę niewiele miejsca, więc sprawdzi się nawet, gdy do dyspozycji nie mamy stołu planszówkowego z prawdziwego zdarzenia, a nawet większego stolika kawowego. Do tego wszystkiego rozgrywki trwają zaledwie około 20 minut. Dzięki łatwości rozłożenia i wyjaśnienia oraz małej "stołożerności" i "czasożerności", tytuł ten będzie więc często trafiał na tapet, świetnie sprawiając się na wszelkiego typu imprezach, spotkaniach towarzyskich, czy wieczorach planszówkach.

Bez wątpienia pochwalić należy regrywalność Halo wieża. Tutaj po prostu chce się natychmiast rozpocząć kolejną partię! Gra ta, za sprawą scenariuszy, które wprowadzaj do rozgrywki masę nowych elementów i zmiennych, może być w kompletnie inny sposób rozgrywana dziesiątki razy. Warto także nadmienić, iż, mimo prostoty, tytuł ten jest naprawdę ciężki do "wymasterowania", w szczególności, że w dużej mierze polegamy tutaj podczas rozgrywki na wzajemnym zrozumieniu się graczy (i zrozumieniu konsekwencji poszczególnych działań)! Muszę przyznać, że gra sprawiła niejednokrotnie, że, zbliżając się do lotniska i podchodząc do lądowania, poczułem przypływ adrenaliny! Klimat kokpitu samolotu aż wylewa się ze świetnie zaprojektowanego pulpitu sterowniczego, a mechanika gry zapewnia, że klimat czuć także w samych wykonywanych czynnościach, a nie tylko w warstwie wizualnej. Jedynym drobnym mankamentem mechaniki może być ograniczenie komunikacji między pilotami, jednak jest to absolutnie konieczne, aby gra była dla graczy wymagająca (gdyby można było ujawniać wyniki wyrzucone na kościach, to rozgrywki można by planować praktycznie w całości z góry i gra traciłaby jakikolwiek sens).

Jeśli chodzi o wspomnianą warstwę wizualną, to trzeba powiedzieć, że Halo wieża wygląda świetnie. Zadbano o najdrobniejsze detale, które bardzo dobrze odwzorowują, w uproszony oczywiście sposób, wnętrze prawdziwego samolotu. Do tego jakość wykonania stoi na najwyższym poziomie, w szczególności trójwarstwowy pulpit robi, mimo względnej prostoty, ogromne wrażenie.

Absolutnie uwielbiam w tytule tym możliwość wyboru poziomu trudności. Aż cztery poziomy skomplikowania, które przekładają się na 21 scenariuszy, które wykorzystują różne komponenty dodatkowe, dają jednocześnie możliwość przeprowadzenia dość luźnej dla ogranych graczy rozgrywki lub kompletnie szalonej i nieprzewidywalnej partii, która zapadnie w pamięć na długi czas.

Na pochwałę zasługuje również równa rola obu graczy. Brak tutaj syndromu lidera, który dyktowałby przebieg rozgrywki. Mimo, że jeden z pilotów jest pierwszym pilotem, to absolutnie nie oznacza to, że kieruje on lotem i podejmuje decyzje w jakiś sposób przewodnie. 

W zasadzie jedynym minusem gry jest brak dedykowanego zamykanego woreczka na drobne komponenty. Można w zamian wykorzystać papierowy element, w którym pierwotnie znajdowała się część komponentów, ale aby nie wysypywały się one z niego należy go za każdym razem zawijać.

Reasumując, Halo wieża to absolutnie rewelacyjny dwuosobowy co-op, który zaskakuje immersyjnością, poziomem wykonania, klimatem, regrywalnością, mechaniką i podnoszeniem poziomu adrenaliny! Dawno nie trafiłem na tak dobrze skrojony dla dwóch graczy tytuł kooperacyjny! Rozgrywka jest szybka, dynamiczna, pełna napięcia i sporej niepewności! Zmienny poziom trudności, scenariusze i komponenty dodatkowe dają frajdę graczom na każdym poziomie. Każdy, obojętne od ogrania i wieku, znajdzie tutaj coś dla siebie i będzie się świetnie bawił. Myślę, że nawet gracze, którzy nie przepadają za co-opami powinni dać tej pozycji szansę! Halo wieża wywarła na mnie spore wrażenie i będę do niej wracał wielokrotnie z największą przyjemnością! Polecam, polecam, polecam!

WERDYKT:

REWELACYJNA IMMERSYJNA GRA KOOPERACYJNA!

Nie bez powodu na Board Game Geek posiada bardzo wysoką ocenę od graczy (8,2/10).

OCENA:

9/10

Wykonanie: 9/10, zasady i instrukcja: 8,5/10, tematyka i klimat: 9/10, rozgrywka: 8,5/10.

< Wróć do listy recenzji