Singapursko-japoński CondoSat, który objął swoim zasięgiem region Azji i Pacyfiku. Ze względu na dużą masę ładunku, został on wstrzelony na niżejenergetyczną orbitę subsynchroniczną o wysokości 20 000 km; satelita sam przeniósł się następnie na pełne GTO. Był to trzeci start Falcona 9 dla JSAT, a poprzednie dwa miały miejsce w 2016 roku. Booster B1056 wylądował z powodzeniem, ale obie połówki owiewki ominęły statki Ms. Tree i Ms. Chief.

Drugi lot zaopatrzeniowy, w którym użyto tego samego Dragona po raz trzeci. W tym locie na pokładzie znajdował się Robotic Tool Stowage (RiTS), stacja dokująca, która pozwala na przechowywanie na zewnątrz stacji kosmicznej sprzętu do poszukiwania nieszczelności. Na pokładzie znajdowały się również unowocześnienia dla Laboratorium Zimnego Atomu (CAL). Eksperymenty na pokładzie obejmują badanie rozprzestrzeniania się ognia w przestrzeni kosmicznej, uprawę jęczmienia w mikrograwitacji oraz eksperymenty badające wzrost mięśni i kości w mikrograwitacji. Wśród drugorzędnych ładunków znalazł się HISUI (Hyperspectral Imager Suite), eksperyment pozwalający na wykonywanie obrazów o wysokiej rozdzielczości we wszystkich kolorach widma światła, co umożliwia obrazowanie gleby, skał, roślinności, śniegu, lodu i obiektów stworzonych przez człowieka. Dodatkowo, dzięki temu startowi, na orbicie znalazły się trzy CubeSaty z misji NASA ELaNa 28, w tym satelita AztechSat-1 zbudowany przez studentów z Meksyku.

Druga duża partia satelitów Starlink i pierwsza misja operacyjna tej konstelacji, wystrzelona na orbitę o wysokości około 290 km i nachyleniu 53,0°. Przy wadze 15 600 kg jest to najcięższy ładunek wystrzelony do tej pory przez SpaceX, bijąc rekord ustanowiony przez lot Starlink-1 na początku tego roku. Lot ten oznaczał pierwszy raz, gdy booster Falcon 9 wykonał czwarty lot i lądowanie. Był to również pierwszy raz, gdy Falcon 9 ponownie wykorzystał owiewki (z misji ArabSat-6A z kwietnia 2019 roku). Planowano odzyskać owiewki zarówno z przy użyciu statku Ms. Tree, jak i Ms. Chief, ale zrezygnowano z tego planu ze względu na wzburzone morze.

AMOS-17 jest najbardziej zaawansowanym satelitą o wysokiej przepustowości, który miał zapewnić usługi komunikacji satelitarnej dla Afryki. Po utracie AMOS-6 we wrześniu 2016 roku, Spacecom otrzymał darmowy start w ramach rekompensaty za utraconego satelitę. Dzięki darmowemu startowi, Spacecom był w stanie zużywać booster bez dodatkowych kosztów, które wiążą się ze startem bez odzysku boostera, a tym samym mógł szybciej osiągnąć orbitę końcową. Booster B1047 stał się tym samym drugim boosterem Block 5, który został zniszczony z uwagi na brak lądowania. Po raz drugi statek Ms. Tree złapał połówkę owiewki bezpośrednio w sieć.

Ten start wyniósł prawie 9000 indywidualnych unikalnych ładunków, w tym ponad tonę eksperymentów naukowych, najwięcej jak dotąd wystrzelonych przy pomocy Dragona. Trzeci Międzynarodowy Adapter Dokowania (IDA-3), który zastąpił pierwszy IDA utracony podczas anomalii startowej CRS-7, był jednym z zewnętrznych ładunków tej misji. Oprócz żywności i eksperymentów naukowych, na pokładzie Dragona znalazł się również cubesat ELaNa 27 RFTSat oraz MakerSat-1, który posłuży do zademonstrowania mikrograwitacyjnej produkcji addytywnej.

Booster użyty podczas tego lotu był tym samym, którego użyto podczas misji CRS-17 wcześniej w tym roku; pierwotnie planowano ponowne wykorzystanie go do misji CRS-19, ale plan ten został zmieniony. Po raz pierwszy dwukrotnie wystrzelony Dragon odbył także trzeci lot. Po raz pierwszy zastosowano także szary pas naniesiony w miejscu, gdzie znajduje się zbiornik na RP-1, co miało pomóc z przewodnictwem cieplnym, a tym samym oszczędnością paliwa.

Drugi start USAF Space Test Program (STP-2) wyniósł na orbitę 24 małe satelity, w tym:FormoSat-7 A/B/C/D/E/F zintegrowany przy użyciu EELV Secondary Payload Adapter, DSX, Prox-1, GPIM, DSAC, ISAT, SET, COSMIC-2, Oculus-ASR, OBT, NPSat oraz kilka CubeSatów, w tym E-TBEx, LightSail 2, TEPCE, PSAT i trzy CubeSaty ELaNa 15. Całkowita masa ładunku wynosiła 3700 kg. Misja trwała sześć godzin, podczas których drugi stopień był odpalany cztery razy i wszedł na różne orbity, aby rozmieścić satelity.

Trzeci lot Falcona Heavy. Boczne boostery z misji Arabsat-6A, która odbyła się zaledwie 2,5 miesiąca wcześniej, zostały ponownie użyte podczas tego lotu i pomyślnie wróciły na LZ-1 i LZ-2. Booster centralny, użyty po raz pierwszy, przeszedł najbardziej energetyczne ponowne wejście w atmosferę wykonane do tej pory przez SpaceX i próbował wylądować ponad 1200 km od brzegu, 30% dalej niż jakiekolwiek poprzednie lądowanie. Doznał on jednak w czasie lotu awarii sterowania wektorem ciągu w silniku centralnym spowodowanej pęknięciem komory silnika z powodu ekstremalnego ciepła. Booster nie podjął próby lądowania na OCISLY z powodu braku kontroli po wyłączeniu się silników zewnętrznych. Po raz pierwszy jedna połówka owiewki została pomyślnie wylądowana na sieci statku GO Ms. Tree (dawniej Mr. Steven).

Wystrzelono trio satelitów zbudowanych na potrzeby kanadyjskiego programu RADARSAT, które miały zastąpić starzejące się satelity Radarsat-1 i Radarsat-2. Nowe satelity zawierają System Automatycznej Identyfikacji (AIS) do lokalizacji statków i zapewniają najbardziej zaawansowaną na świecie, kompleksową metodę utrzymania suwerenności Arktyki, prowadzenia nadzoru wybrzeża i zapewnienia bezpieczeństwa morskiego. Misja pierwotnie miała wystartować w lutym, ale z powodu awarii boostera B1050, lot ten został zamieniony na B1051 (używany w Crew Dragon Demo-1) i opóźniony, aby umożliwić odnowienie boostera i jego transport na zachodnie wybrzeże. Booster wylądował bezpiecznie we mgle. Koszt ładunku wyniósł około 1 miliarda dolarów, co czyni go drugim najdroższym ładunkiem wystrzelonym przez SpaceX i najcenniejszym ładunkiem komercyjnym umieszczonym na orbicie do tej pory.

Po wystrzeleniu dwóch satelitów testowych Tintin był to pierwszy pełnoprawny testowy start konstelacji Starlink, podczas którego wystrzelono satelity "projektu produkcyjnego". Każdy z satelitów Starlink ma masę 227 kg, a łączna masa startowa wyniosła 13 620 kg, co było najcięższym ładunkiem wystrzelonym przez SpaceX w tym czasie. Owiewki zostały odzyskane i ponownie wykorzystane w misji Starlink w marcu 2020 roku. Są to pierwsze komercyjne satelity, które używają kryptonu jako paliwa do swoich silników jonowych, który jest tańszy niż zwykłe paliwo ksenonowe.

Misja Commercial Resupply Service na Międzynarodową Stację Kosmiczną, która wyniosła prawie 2,5 tony ładunku, w tym Orbiting Carbon Observatory-3 (Orbitalne Obserwatorium Węglowe; wyniesione w bagażniku Dragona). Pierwotnie planowano lądowanie Landing Zone 1, ale zostało ono przeniesione na OCISLY po tym, jak jeden z Dragonów 2 wybuchł podczas testów na tym stanowisku.

Drugi lot Falcona Heavy i pierwszy jego lot komercyjny. Pierwsze użycie boosterów Block 5 w Falconie Heavy. Boczne boostery z powodzeniem wylądowały na Landing Zone 1 i 2 i zostały ponownie użyte w misji STP-2. Centralny booster wylądował na OCISLY, 967 km od brzegu, było najdalszym udanym lądowaniem morskim. Pomimo udanego lądowania, ze względu na wzburzone morze i fakt, że Octagrabber nie był skonfigurowany do chwytania centralnego rdzenia Falcona Heavy, centralny rdzeń nie był w stanie zostać przymocowany do pokładu w celu odzyskania i przewrócił się za burtę podczas transportu. SpaceX opracowało nowe mocowania dla Octagrabbera, aby ten problem się nie powtórzył. SpaceX odzyskał podczas tego startu jedną z owiewek i później ponownie wykorzystał ją podczas startu Starlink w listopadzie 2019 roku. Arabsat-6A, ważący 6,465 kg saudyjski satelita, jest najbardziej zaawansowanym komercyjnym satelitą komunikacyjnym zbudowanym do tej pory przez Lockheed Martin. Falcon Heavy dostarczył Arabsat-6A na supersynchroniczną orbitę transferową o apogeum 90 000 km i nachyleniu 23,0° do równika.

Pierwszy lot statku Crew Dragon (Dragon 2). Był to pierwszy lot demonstracyjny dla programu NASA Commercial Crew Program, który przyznał SpaceX kontrakt we wrześniu 2014 roku z nadzieją na loty już w 2015 roku. Dragon dokonał autonomicznego dokowania do ISS 27 godzin po starcie, a właz został otwarty mniej więcej 2 godziny później. Pojazd spędził prawie tydzień zadokowany do ISS, aby przetestować krytyczne funkcje. Został odłączony mniej więcej tydzień później, 8 marca 2019 r. i wylądował sześć godzin później o 13:45. Dragon użyty podczas tego lotu miał zostać wykorzystany podczas inflight abort test w połowie 2019 roku, ale wcześniej został zniszczony podczas testów naziemnych.

Nusantara Satu to prywatny indonezyjski satelita komunikacyjny mający znaleźć się na pozycji 146,0° długości geograficznej wschodniej, o masie startowej 4 100 kg, wyposażony w elektryczny napęd do podnoszenia orbity i utrzymywania. S5, 60 kg mały satelita Laboratorium Badawczego Sił Powietrznych (AFRL), został zamontowany na Nusantara Satu i umieszczony w pobliżu jego pozycji GEO w celu przeprowadzenia tajnej misji świadomości sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej. Możliwość startu została zapewniona przez Spaceflight Industries jako "GTO-1".

Lądownik księżycowy Beresheet (początkowo nazwany Sparrow) był jednym z kandydatów do Google Lunar X-Prize. Jego twórcy, SpaceIL, zapewnili sobie kontrakt startowy ze Spaceflight Industries w październiku 2015 roku. Jego masa startowa wynosiła 585 kg wraz z paliwem. Po separacji na supersynchroniczną orbitę transferową o apogeum 69 400 km, Beresheet podniósł orbitę o własnych siłach w ciągu dwóch miesięcy i poleciał na Księżyc. Po udanym wejściu na orbitę księżycową, Beresheet podjął próbę lądowania na Księżycu 11 kwietnia 2019 roku, która zakończyła się niepowodzeniem.

Ostatni start w ramach kontraktu Iridium NEXT. Na orbitę wyniesiono kolejnych 10 satelitów, co sprawiło, że konstelacja stała się kompletna (łącznie 75 satelitów) i mogła zacząć w pełni realizować swoje cele czyli zapewnianie ogólnoświatowego dostępu do telefonii satelitarnej i Internetu.