Planowany start nie był znany opinii publicznej do czasu pojawienia się pod koniec września 2020 r. dokumentów FCC, a następnie potwierdzenia przez NRO w dniu 5 października 2020 r. Prawdopodobnie był to stosunkowo lekki ładunek, który pozwolił na powrót boostera na miejsce startu.

Podczas misji wystrzelono największego satelitę nadawczego o dużej mocy do cyfrowej usługi radiowej SiriusXM (DARS). SXM-7 został zbudowany przez Maxar Technologies; przeznaczony do pracy w paśmie S, zastąpił satelitę SXM-3. Satelita dostarcza największą gęstość mocy spośród wszystkich komercyjnych satelitów na orbicie, generując ponad 20 kW mocy, oraz posiada duży, rozkładany reflektor antenowy, który umożliwia nadawanie do radioodbiorników bez konieczności stosowania dużych anten typu talerzowego na Ziemi. Ze względu na dużą masę, ładunek został wstrzelony na orbitę subsynchroniczną 224 km × 19411 km, a następnie sam przeszedł na pełne GTO. Po raz pierwszy główny komercyjny ładunek został umieszczony na rakiecie nośnej, która wcześniej poleciała ponad 4 razy. Pierwszy komercyjny start, w którym owiewki były wcześniej używane.

Pierwszy start w ramach 2. fazy kontraktu CRS obejmującego sześć startów, przyznanego w styczniu 2016 r. Był to pierwszy start zmodernizowanej wersji statku kosmicznego Dragon 2, o zwiększonej ładowności i autonomicznym dokowaniu do ISS. Ładunki obejmowały śluzę Bishop firmy Will Nanoracks i CFIG-1 (Cool Flames Investigation with Gases). Był to setny udany start Falcona 9.

Po raz pierwszy ten sam booster został wystrzelony po raz siódmy i po raz pierwszy SpaceX zaliczył cztery starty w ciągu jednego miesiąca. Był to setny start Falcona 9.

Nazwany na cześć byłego dyrektora programu nauk o Ziemi NASA, jest to satelita wysokościomierza radarowego należący do konstelacji Topografii Powierzchni Oceanu. Wystrzelony został na orbitę znajdującą się na wysokości 1,336 km i o inklinacji 66°. Satelita tan jest kontynuacją misji satelity Jason 3 i stworzony został jako partnerstwo pomiędzy Stanami Zjednoczonymi (NOAA i NASA) i Europą (EUMETSAT, ESA, CNES).

Pierwsza oficjalna rotacja załogi w programie commercial crew (CCP) po powrocie w sierpniu misji załogowego lotu testowego Crew Demo-2. Pierwotnie oznaczona przez NASA jako "USCV-1". Dostarczyła na Międzynarodową Stację Kosmiczną, na 6-miesięczny pobyt, astronautów Victora Glovera, Mike'a Hopkinsa, Shannon Walker i Soichi Noguchi. Pierwszy lot programu załogowego początkowo miał się odbyć w 2017 roku ale ostateczne certyfikacje zakończyły się dopiero w listopadzie 2020 roku.

Kontrakt na produkcję przyznany w styczniu 2012 roku, satelita przeszedł termiczne testy próżniowe w grudniu 2018 roku, natomiast kontrakt na wystrzelenie został przyznany w marcu 2018 roku. Próba startu w dniu 3 października 2020 roku została przerwana na dwie sekundy przed startem z powodu przedwczesnego odpalenia dwóch silników. Po przerwaniu próby, rzeczone dwa silniki boostera B1062 zostały wysłane do dalszych testów. Przerwanie próby spowodowało również opóźnienie startu Crew-1.

Czternaste operacyjne wystrzelenie satelitów Starlink.

Trzynasty start operacyjny Starlink. Po raz drugi ten sam booster użyty został szósty raz, a po raz pierwszy te same owiewki (obie) leciały po raz trzeci. Obie owiewek wylądowały na swoich statkach, ale jedna z nich zerwała siatkę (na statku Ms Tree).

Dwunasty start operacyjny Starlink, podczas, którego pierwszy raz użyto jednej z owiewek po raz trzeci. Ponadto, booster B1058 pobił rekord najszybszego czasu w jakim booster osiągnął liczbę trzech lotów (129 dni, pokonując booster B1046 o 77 dni).

Jedenasty start operacyjny Starlink, po którym liczba wystrzelonych satelitów Starlink przekroczyła 700.

Setny start w historii SpaceX. Po raz pierwszy podczas komercyjnej misji wykorzystano ten sam booster czwarty raz. Na orbitę wyniesiono satelitę zbudowanego przez argentyńską agencję kosmiczną CONAE oraz dwa satelity w ramach rideshare. SpaceX zostało zakontraktowane już w 2009 roku do startu w 2013 roku, ale do misji doszło dopiero w roku 2020. Pierwotnie planowano start z Vandenberg, ale rakieta została wystrzelona z Przylądka Canaveral, co uczyniło ten start pierwszym lotem z tego miejsca od 1969 roku używającym południowego korytarza na orbitę polarną (korytarz ten dla startów z tego miejsca jest obecnie dostępny dla rakiet wyposażonych w automatyczny system przerwania lotu).

Dziesiąty start operacyjny satelitów Starlink. Na orbitę wyniesione zostały także trzy satelity SkySat (w ramach programu rideshare). Pierwszy raz ten sam booster wykonał szósty lot. Owiewki poprzednio poleciały w misji Starlink-4. Jedna owiewka została złapana przez statek Go Ms. Tree, druga została wyłowiona z oceanu.

Dziewiąty start operacyjny satelitów Starlink. Podczas tej misji na orbitę wyniesiono 57 satelitów Starlink i dwa satelity BlackSky w ramach programu rideshare. BlackSky na swoje wewnętrzne potrzeby nadał misji nazwę "SXRS-1". Po wcześniejszych testach na pojedynczym Starlinku, podczas tego startu wszystkich 57 satelitów było satelitami typu "VisorSat" o zmniejszonym odbijaniu światła, a za czym idzie mniejszej jasności.

Ważący 5-6 ton satelita, znany wcześniej jako K-Milsat-1, jest pierwszym dedykowanym satelitą wojskowym Korei Południowej. Zakontraktowany przez południowokoreańską Defense Acquisition Program Administration w 2014 roku. 57. udane odzyskanie pierwszego stopnia Falcona 9. Po raz pierwszy obie owiewki zostały również pomyślnie złapane przez statki łapiące. Podczas tego startu booster został ponownie wystrzelony w ciągu 51 dni od poprzedniego startu, co było nowym rekordem. Był to ten sam booster, który 30 maja 2020 roku wyniósł na orbitę Dragona podczas misji Crew Demo-2. Satelita został dostarczony na supersynchroniczną orbitę transferową o wymiarach 211 km × 45 454 km.

Kontrakt na produkcję ładunku przyznany został w styczniu 2012 r., satelitę w pełni zmontowano w sierpniu 2017 r., a testy termiczno-próżniowe przeszedł w czerwcu 2018 r. Kontrakt na start opiewał początkowo na 96,5 mln USD, ale później został obniżony w zamian za umożliwienie konfiguracji startu umożliwiającej odzyskanie boostera. Pojazd o pseudonimie Columbus został przetransportowany na Florydę w lutym 2020 roku, ale start został opóźniony przez klienta z kwietnia 2020 roku z powodu pandemii COVID-19. Start został poświęcony pamięci niedawno zmarłego dowódcy 21. Skrzydła Kosmicznego, pułkownika Thomasa G. Falzarano, a po wystrzeleniu, w październiku 2020 roku, zmieniono przydomek satelity na przydomek badacza Arktyki Matthew Hensona. Drugi stopień posiadał szary pas, który miał umożliwić absorpcję większej ilości ciepła. Obie owiewki zostały wyłowione z wody bez wcześniejszej próby złapania ich w sieć.

Ósmy start operacyjny satelitów Starlink, w tym pierwszy rideshare w programie SmallSat firmy SpaceX (wyniesiono na orbitę trzy satelity SkySat). Podczas tej misji użyto obu używanych owiewek (jedna była wystrzelona w ramach misji JCSat-18 / Kacific 1 w grudniu 2019 r., druga poleciała w misji Starlink-3 w styczniu 2020 roku. Po raz pierwszy SpaceX nie przeprowadził static fire przed startem.

Siódmy operacyjny start satelitów Starlink, przeprowadzony w 10. rocznicę pierwszego lotu Falcona 9. Obejmował test satelity "VisorSat", który wykorzystuje osłonę przeciwsłoneczną do ograniczenia odbijania światła. Booster B1049 podczas tej misji stał się pierwszym boosterem, który pomyślnie wylądował pięć razy i pierwszym, który wylądował na Just Read The Instructions od czasu przeniesienia go na Wschodnie Wybrzeże.

Pierwszy załogowy orbitalny lot kosmiczny z amerykańskiej ziemi od czasu promu kosmicznego STS-135 w lipcu 2011 roku. Wyniósł na orbitę i do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej astronautów NASA Boba Behnkena i Douga Hurleya. Oficjalny livestream ze startu oglądało 4,1 miliona widzów, podczas gdy NASA szacuje, że około 10 milionów osób oglądało lot na różnych innych platformach internetowych, a około 150 tysięcy osób zgromadziło się na kosmicznym wybrzeżu Florydy pomimo ryzyka stwarzanego przez pandemię COVID-19. Misja trwała 64 dni i zakończyła się wodowaniem Dragona w Zatoce Meksykańskiej.

Szóste operacyjne wystrzelenie satelitów Starlink. 84. lot rakiety Falcon 9, który oznaczał jednocześnie wyprzedzenie przez Falcona rakiet Atlas V pod względem liczby lotów i przejęcie miana najczęściej startującej amerykańskiej nośnej. Podczas startu użyto owiewek wystrzelonych wcześniej w misji AMOS-17 (sierpień 2019).

Piąty start operacyjny satelitów Starlink. Po raz pierwszy booster pierwszego stopnia poleciał po raz piąty, a po raz drugi ponownie wykorzystano owiewki (z misji Starlink z maja 2019 r.). Pod koniec pracy pierwszego stopnia booster doznał przedwczesnego wyłączenia silnika, po raz pierwszy przy użyciu wariantu silników Merlin 1D i pierwy raz od misji CRS-1 w październiku 2012 roku. Ładunek mimo tego osiągnął docelową orbitę. Było to drugie z rzędu niepowodzenie lądowania boostera, które później okazało się być spowodowane resztkami płynu czyszczącego znajdującymi się wewnątrz jednego z czujników.

Ostatni start w ramach pierwszej fazy kontraktu CRS. Do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej wynoszono m. in. Bartolomeo, platformę ESA do umieszczania zewnętrznych ładunków na ISS. Pierwotnie zaplanowana na 2 marca 2020 roku, data startu została przesunięta z powodu awarii silnika drugiego stopnia Falcona. SpaceX zdecydowało się na wymianę drugiego stopnia zamiast wymiany wadliwej części. Było to 50. udane lądowanie boostera, trzeci lot Dragona C112 i ostatnie wystrzelenie towarowego statku Dragon.

Czwarta operacyjna i piąta ogółem duża partia satelitów Starlink, która trafiła na orbitę. Zastosowano nowy profil lotu, w którym zamiast wystrzelenia na orbitę kołową i dwukrotnego odpalenia silnika drugiego stopnia, satelity wystrzelono na orbitę eliptyczną o wymiarach 212 km × 386 km. Z powodu błędnych danych dotyczących wiatru boosterowi nie udało się wylądować na statku. Był to pierwszy przypadek, gdy sprawdzony w locie booster nie wylądował.

Trzecia operacyjna i czwarta duża partia satelitów Starlink, umieszczona na kolistej orbicie na wysokości 290 km. Jedna z owiewek została złapana przez statek Ms. Tree, a druga wyłowiona z oceanu.

Atmosferyczny test systemu awaryjnego Dragon 2 po Max Q. Kapsuła odpaliła silniki SuperDraco, osiągnęła apogeum 40 km, wracając rozłożyła spadochrony i spadła do oceanu 31 km od miejsca startu. Test miał być przeprowadzony przy użyciu kapsuły z misji Crew Demo-1, ale ta eksplodowała podczas naziemnego testu silników SuperDraco 20 kwietnia 2019 r. W teście użyto ostatecznie kapsuły pierwotnie przeznaczonej do pierwszego lotu załogowego. Zgodnie z oczekiwaniami, booster został zniszczony przez siły aerodynamiczne po oddzieleniu się kapsuły. Pierwszy lot Falcona 9 z tylko jednym funkcjonalnym stopniem - drugi stopień miał zamontowany symulator masy w miejscu silnika.

Trzecia duża partia i drugi lot operacyjny konstelacji Starlink. Jeden z 60 satelitów zawierał testową powłokę, dzięki której satelita był mniej odblaskowy, a tym samym mniej przeszkadzający w naziemnych obserwacjach astronomicznych.